The Emptiness from Estate Sale
Last week I went to the Estate Sale. I enjoy looking around each item not for price or deal, but for feeling. Two beautiful sets of Chinaware displayed on … Continue reading
ทางสายเปลี่ยว…แต่ไม่เหงา
คนบางคนชอบทำตัวประเภทโลกสวย แต่งเติมความงามภายนอกด้วยความอ่อนหวาน เสริมสง่าด้วยคำพูดคำจาดูมีสาระน่าคิด แต่แท้จริงตัวเองยังติดอยู่ภายในเส้นวงกลมของสังคมที่หลอกลวง เจ้าเล่ห์ และไม่กล้าเดินออก เพราะกลัวความโดดเดี่ยวและกลัวการเป็นแกะดำของสังคม… คนบางคนชอบหาโอกาสหยิบฉวยของคนอื่นขณะเผลอ แล้วละเมอว่าเป็นของตัวเองจริงๆ ด้วยความเคยชินจึงหล่อหลอมนิสัยทำให้ชอบหยิบยืมของและยืมเงินใครต่อใครจนเกิดหนี้สินรุงรังล้มละลาย เพราะคิดว่ายืมของหรือเงินใครมาแล้วไม่จำเป็นต้องใช้คืนก็ได้ ว่าดังนั้นแล้วก็หลบเจ้าหนี้อย่างหน้าตาเฉย แต่เจ้าหนี้กลับไม่มีความรู้สึกเฉยไปด้วย จึงตามล่าตัวสุดขอบฟ้า จนแม้แต่หนูสกปรกในท่อน้ำเสีย ก็ยังปฏิเสธไม่ให้ที่ซ่อนตัวในยามยาก… คนบางคนชอบความแตกแยก แต่ซ่อนในท่าทีที่สงบนิ่ง หูคอยเงี่ยฟังความเป็นไปว่าเมื่อไหร่มันจะฆ่ากันตายไปคนละข้าง พอได้โอกาสก็ทำตัวเป็นนักปราชญ์ผู้รอบรู้สอดข้อความยุแหย่ทันที เพื่อให้เกมส์แตกแยกนี้ดำเนินต่อไปอย่างเข้มข้นและแสดงนานๆ เป็นความสำราญใจที่น่าลุ้นระทึกยิ่งนัก หากทุกอย่างเป็นไปตามเกมส์ คนประเภทนี้จะได้โอกาสแสดงละครฉากสำคัญทันทีนั่นคือผู้เป็นกลางทำหน้าที่เป็นกาวใจ เพื่อเรียกคะแนนนิยมเสริมจากผู้ดูที่อยู่รอบวงนอก เพราะอยากได้ยินเสียงปรบมือดังเกรียวกราวให้ใจพองคับหน้าอก คือคล้ายๆกับฉากพระเอกหรือนางเอกขี่ม้าขาวออกมาจากนิทานเพื่อปราบมังกรไฟทำนองนั้นแหละค่ะ แต่เจ้ามังกรดันรู้ทันเกมส์นี้ … Continue reading
จำจากลา
เดินต่อไปข้างหน้าดีกว่า เพราะเสียเวลามามากแล้วกับความคิดถึงและความห่วงใยที่ไร้สาระ ของกลุ่มคนพวกนี้ เราทำได้อย่างดีที่สุดเท่านี้เอง ก่อนก้าวจากกัน เราก็ให้เวลาพวกเขามากพอแล้ว เราไม่สามารถให้ยืดเยื้อยืดเวลาอะไรได้อีก เพราะวันข้างหน้ายังมีเรื่องราวที่ดีๆรอการค้นหาจากเราอีกมากมาย ไม่จำเป็นมีพวกเขา เราก็เคยอยู่มาได้อย่างมีความสุข และสุขอย่างดีซะด้วยซ้ำไม่ต้องมาวุ่นวายใจกับเรื่องของคนโน้นคนนี้ให้เสียสมาธิในแต่ละวัน ก้าวที่เดินต่อจากนี้ไป…ให้จำไว้เพียงว่าไม่ว่าใครจะเป็น,หรือใกล้ตาย หรือตายแล้ว ก็อย่ากลับไปโหยหาอาลัยกับมันเด็ดขาด ส่วนเราจะอยู่หรือตายพวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องรับรู้ เพราะถึงรู้ก็ไม่เคยมีใครช่วยอะไรเราได้ ตลอดมามีแต่เราต้องควักกระเป๋าออกช่วยจนแทบไม่มีกระเป๋าใช้สำหรับตัวเองอยู่แล้ว คุณความดีที่ตั้งใจทำไม่เคยส่งผลดีอะไรให้ตัวเราสักอย่าง เพราะพวกเขาจะรู้จักเฉพาะสิ่งที่เรามีเท่านั้น ไม่ใช่สิ่งที่เราเป็นอยู่ พอเขามีปัญหาเดือดร้อนเรื่องเงินทีไร ดันจำชื่อและหน้าเราได้อย่างถูกต้องทุกที จู่ๆก็จะเอาที่ดิน(ทางเหนือ)มาขายให้บ้างล่ะเพราะธนาคารกำลังจะยึดไป ทั้งๆชั่วนาตาปีเราไม่เคยได้ติดต่อกันเลย ไหนๆจะติดต่อทั้งทีอย่างน้อยน่าจะมีมารยาททักทายกัน ถามไถ่กันบ้างว่ายังมีชีวิตอยู่ดีหรือ? เป็นอย่างไรบ้างที่ไม่ได้ข่าวกันนานแล้วนะ? … Continue reading
Leaving Time
Dear Diary, As Cao Cao, one of the main characters in “Three Kingdoms “ (my favorite Chinese series) said, “I better betray to the world, before the world betrays to me”. … Continue reading
Emotional Trashes
All material trashes can be recycle to reuse again for useful purposes , while emotional trashes like unhappiness, sadness, and loneliness cannot be recycle for anything else except abusing one’s … Continue reading
Once upon a time on Songkarn Day
April 13th is a Songkran Day or Thai traditional New Year. It is the day of reunion Thai families. Most Thai people travel back to their hometowns, to visit … Continue reading
ครั้งหนึ่งในความทรงจำวันสงกรานต์
13 เมษายน วันปีใหม่ไทยและวันครอบครัว ผู้คนส่วนมากออกเดินทางกลับภูมิลำเนาเดิมของตนเพื่อจุดหมายเดียวกันในวันนี้ คือการกลับไปพบคนในครอบครัวที่เฝ้ารออยู่เพื่อได้พบปะสังสรรค์กันในรอบปี ปีนี้เทศกาลสงกรานต์เริ่มตั้งแต่13-17 เมษายน การได้กลับไปพบกับบุคคลที่เรารักเป็นความรู้สึกที่เต็มไปด้วยพลังใจและความสุขเสมอ บ้านไม่ว่าจะเป็นคฤหาสน์โอ่อ่า หรือกระท่อมหลังคามุงจากก็ตาม แต่บ้านเป็นสถานที่เดียวที่ผู้เขียนรู้สึกอบอุ่น,ปลอดภัย,บรรยากาศของบ้านที่เต็มไปด้วยกลิ่นไอแห่งความรักและความผูกพันธ์ บ้านคือวิมานที่แสนอบอุ่นในโลก ไม่ว่าห่างไกลจากบ้านแค่ไหน หัวใจก็ไม่เคยจากบ้านมากับร่างกายเลย มีคนไทยไกลบ้านอีกหลายคน (รวมทั้งผู้เขียนด้วย) มิอาจกลับบ้านในช่วงสงกรานต์ได้ ความคิดถึงบ้านช่างเจ็บปวดและร้าวรานในความรู้สึกยิ่งนัก มีเรื่องราวหนึ่งในวันสงการนต์ตั้งแต่สมัยที่ผู้เขียนยังเป็นเด็กนักเรียนชั้นประถม กลับมาเด่นชัดในในความทรงจำอีกครั้ง “ตาห้อย” ชายชราอายุประมาณเจ็ดสิบกลางๆ อาศัยอยู่ที่กระท่อมเก่าๆเล็กๆ … Continue reading
IN GOD’S HANDS
Many people may hear that, “We know our birth date, but do not know our ending date.” To born and to live on this earth, some people wonder what … Continue reading
สู่อ้อมพระหัตถ์
หลายคนคงเคยได้ยินคำกล่าวว่า”คนเรารู้วันเกิดของตัวเอง แต่ไม่มีใครรู้วันตายล่วงหน้า” การเกิดมาและใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้ มีหลายคนสงสัยว่าอะไรคือจุดหมายของชีวิตกันแน่? บางคนบอกว่าเกิดมาเพื่อแสวงหาโชคลาภ เกิดมาเพื่อสร้างความร่ำรวยให้กับตัวเองและครอบครัว เกิดมาเพื่อใช้ทรัพย์สินเงินทองที่หามาได้ หรือเกิดมาเพื่อไขว้คว้าหาอำนาจและไต่เต้าให้ถึงจุดสูงสุดของความมีอำนาจ เพื่อจะได้บงการคนทั้งโลก ชีวิตเป็นเช่นนั้นใช่ไหม? แม้คำตอบมีมากมาย เพื่อตอบคำถามของการมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ แต่จะมีใครสักกี่คนที่จะคิดว่าหลังจากชีวิตหมดเวลาบนโลกนี้แล้ว วิญญาณของเราจะไปไหน? มีจุดหมายปลายทาง อยู่แห่งใด? การเดินทางในโลกหลังความตายนั้นมีอะไรที่รอเราอยู่บ้าง? และก่อนหมดลมหายใจสุดท้ายจะมีสักกี่คนที่ได้มีโอกาสจากลากับญาติสนิทมิตรที่รักที่เคยอยู่ร่วมโลกกันมา มีหลายคนที่จากไปด้วยความเจ็บป่วยอย่างโดดเดี่ยวเดียวดายโดยไม่มีโอกาสสั่งลาใครทั้งสิ้น บางคนตายอย่างกระทันหันโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจุดจบของชีวิตมาถึงรวดเร็วขนาดนี้ เช่นคนที่จากไปด้วยอุบัติเหตุ แต่บางคนกลับเลือกลาจากโลกด้วยการฆ่าตัวตายก็มีมากมายให้เห็น… แต่ทุกคนก็ยังไม่เคยได้คำตอบที่แท้จริงของชีวิตว่าทำไมถึงต้องอยู่?และอยู่เพื่ออะไร? มีหลายคนที่ตลอดเวลาที่พวกเขามีชีวิตอยู่บนโลกนี้ ไม่เคยมีคำว่าศาสนาหรือความเชื่อใดให้ใจมีที่ยึดเหนี่ยว แต่ก็มีหลายคนเช่นกันที่ก่อนตายได้รับรู้ว่าในโลกนี้มีพระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่เป็นผู้กำหนดเวลาชีวิตของแต่ละคน และสุดท้ายแล้วเมื่อร่างดับสลาย จิตวิญญาณที่เหลืออยู่ก็จะกลับคืนสู่อ้อมพระหัตถ์ของพระเจ้าอีกครั้ง … Continue reading
More Than Just Friend (พี่เพ็ญ ภาคภาษาอังกฤษ)
First of all, please let me tell you about this journal. My dear friend, Pee Pen (Mrs. Boorat Adams) would like me to compose her impression and appreciation … Continue reading
