บทรำพึงของคนเดินหลงยุค…
สมัยที่ผู้เขียนยังเป็นเด็กนักเรียนชั้นประถม ช่วงพักกลางวันหลังอาหารเที่ยง พวกเรามักจะรวมกลุ่มเล่นกันอย่างสนุกสนาน เพราะไม่มีคอมพิวเตอร์หรือมือถือให้เล่นเกมจนรากงอกออกจากก้นติดเก้าอี้เหมือนสมัยนี้ สารพัดเกมที่เราเล่นกันสมัยนั้นนั้นไม่ว่ากระโดดเชือก, วิ่งไล่จับ, มอญซ่อนผ้า, ตี่, หรือเล่นซ่อนหา ล้วนแล้วจะต้องออกกำลังกายกล้ามเนื้อกันอย่างเต็มที่ วิ่งกันสุดฝีเท้า หัวเราะกันสุดเสียง ถึงแม้ว่าช่วงบ่ายในห้องเรียนจะทำให้รู้สึกง่วง นั่งหลับสัปปะหงกกันส่วนมากก็ตาม แต่ผลที่ได้จากการออกกำลังกายเต็มที่แบบนั้น ทำให้สุขภาพแข็งแรง ไม่ค่อยมีใครเจ็บป่วยหรือขาดเรียนบ่อยนัก การเล่นกีฬาของเด็กสมัยก่อนเป็นการเล่นแบบใจนักกีฬาจริงๆ ถ้าหากเล่นแล้วแพ้ ความคิดที่จะต้องแก้แค้นเอาคืนแบบเอาเป็นเอาตาย ไม่เคยมีอยู่ในความคิดของเด็กสมัยนั้นค่ะ แต่จะใช้ความผิดพลาดพ่ายแพ้นั้นเป็นบทเรียนสอนให้มุมานะมากขึ้น ขยันในการฝึกซ้อมและต้องตั้งใจกันอย่างเต็มที่ หรือถ้าหากเล่นชนะก็ไม่เหลิงดีใจจนเกินไป อาจารย์ท่านมักจะสอนว่าต้องเตือนตัวเองเสมอว่าวันหน้าเราอาจจะเจอคู่แข่งที่มีฝีมือดีกว่าเรา จึงต้องหมั่นฝึกซ้อมฝีมือไว้เช่นกัน แพ้ชนะเป็นเรื่องธรรมดาในการเล่นอยู่แล้ว ไม่มีผู้ชนะตลอดกาลหรือผู้พ่ายแพ้ตลอดไป นั่นคือการอบรมสั่งสอนของครูบาอาจารย์รุ่นเก่าๆที่ฝึกฝนพวกเรามาจนจำขึ้นใจ … Continue reading
ถ้ากลับไปได้… จะกลับไปไหม?
เคยมีคนถามว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้ จะย้อนกลับไปอีกไหม? ผู้เขียนนั่งคิดนานเหมือนกันกับคำตอบ เพราะชีวิตคนเรานั้นไม่ใช่ถนนไฮเวย์ที่ราบเรียบ ที่นึกจะย้อนขับกลับไปอีกเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ชีวิตประกอบขึ้นด้วยประสพการณ์มากมายที่ผ่านเข้ามา มีทั้งความสุขและทุกข์สลับกัน แน่นอนว่าใครๆก็อยากที่จะกลับไปหาวันเวลาแห่งความสุขนั้นอีกหลายๆครั้ง แล้วช่วงวันเวลาที่มีปัญหาหรือความทุกข์ล่ะ? จะให้มันไปยืนรอตรงไหน? จะลบออกไปยังไงไม่ให้เหลือร่องรอย? ในเมื่อกลับไปหาความสุขได้ ก็ต้องกลับไปหาความทุกข์เก่าด้วยเช่นกัน … Continue reading
We are arrived in 2019!
Dear my dear World! Now, we arrive in 2019! I hope all of you are ready to open the new chapter of life learning course #2019. … Continue reading
Letter to my enemies,
Dear my enemies, Every morning I keep tell myself that: “Today is the best day and I can go through it.” Each day has different outcome in my living, … Continue reading
The Street of Life
Dear One… Finally, we come to the stop sign at “the Street of Life”, where we need to choose which way to go from now. I look back before starting … Continue reading
ก็แค่ความจริงใจ…แล้วไงเหรอ
บางครั้งการเอาหูไปนา เอาตาไปไร่ ไม่ใส่ใจ ไม่สนใจใครทั้งโลก ก็เป็นความสุขสงบที่เป็นส่วนตัวดีเหมือนกันนะ เพราะบางครั้งการที่เราอยากช่วยเหลือใครด้วยความจริงใจและความหวังดีกับใครก็ตาม ผลที่ได้รับนั้นใช่ว่าจะดีต่อตัวเราเสมอไป เผลอๆกลายเป็นการสร้างศัตรูโดยไม่เจตนาซะงั้น แบบที่โบราณว่าทำคุณแก่ใคร เหมือนไฟตกน้ำ…เอาล่ะไหนๆจะตกน้ำแล้ว ก็ขอบอกความจริงให้โลกรู้ซะบ้างว่าทุกอย่างที่ผู้เขียนตั้งใจทำนั้น คือความจริงใจจากใจจริงค่ะ ไม่ใช่การเสแสร้งแกล้งเป็นนักบุญเพื่อทำความดีเหมือนคนบางคน การที่มีเพื่อนคนหนึ่งป่วยและหมอบอกว่าหมดหนทางรักษาแล้ว และเพือนเคยขอให้คุณช่วยหาทางรักษาทางอื่นให้ หากเป็นเพื่อนคุณ คุณจะพยายามหาทางช่วยเหลือเพื่อนคุณไหม? หรืออย่างน้อยคุณจะพยายามให้กำลังใจ ให้ความหวังแก่เพื่อนคนนี้ไหม? แน่นอนหากคุณเป็นเพื่อนที่ดีคุณย่อมมีจิตเมตตาสงสารและพยายามทุกวิถีทางที่จะยืดเวลาของเพื่อนที่เจ็บป่วยให้มีชีวิตอยู่ยาวนานที่สุด ใช่ไหมคะ? แต่มีคนบางคนไม่เป็นเช่นนั้นค่ะ นอกจากไม่พยายามหาทางช่วยด้วยตนเองแล้ว ยังไปเที่ยวยืมปากปีจอมาใส่ แล้วเที่ยวเห่า เอ๊ย!ตำหนิติเตียนคนที่พยายามช่วยอีกนะ หาว่าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวในครอบครัวเขาทำไม? หากสามีเขาอยากช่วยเหลือภรรยาเขา เขาก็คงทำไปนานแล้วตั้งแต่หมอบอกยกเลิกการรักษาแล้ว … Continue reading
If you could go back in time
Someone asked me, “If you could go back in time, will you do that?” I didn’t answer because it took me longer to think about this question. The road … Continue reading
ชีวิตชีวาแห่งธรรมชาติ
เดือนมิถุนายน…แล้วนะ แสงแดดแรงกล้าสาดส่องประกายระยับกระทบผิวน้ำในทะเลสาป ดูราวกับมีใครสักคนกำลังโปรยเกล็ดทองคำประดับให้พื้นน้ำใสๆนั้นให้เปล่งประกายแวววาวอย่างน่าตื่นตา เป็ดป่า ห่านป่า หลายกลุ่มบ้างก็พาครอบครอบครัวของมันพักผ่อนใต้ร่มไม้ บ้างก็เดินเรียงกันไปตามพื้นดินริมถนนเล็กๆที่ทำไว้สำหรับคนเดินและขี่จักรยาน นกนานาชนิดขับขานเสียงใสๆตามยอดไม้ใหญ่ บ้างก็โผจากยอดไม้ลงมาจิกหาตัวหนอนตามพื้นดิน บ้างเกาะตามกิ่งไม้และพุ่มไม้ ธรรมชาติช่างเต็มไปด้วยชีวิตชีวาร่าเริงแจ่มใสน่าสนุกสนานยิ่งนักในเดือนนี้… ผู้เขียนชอบใช้เวลาว่างๆมานั่งเล่นคนเดียวท่ามกลางธรรมชาติเหล่านี้ เพื่อดื่มด่ำความงามความสดชื่นอย่างเต็มที่ เป็นพลังแห่งธรรมชาติที่สามารถหาได้ฟรีตลอดเวลา การเรียนรู้ที่จะอยู่กับธรรมชาตินั้น ต้องใช้เวลา ใช้ความสังเกตและต้องสัมผัสเองให้มากที่สุด จึงจะสามารถสะสมประสพการณ์ทุกอย่างจากธรรมชาติได้อย่างชำนาญ จึงไม่น่าแปลกใจเลยที่ชนเผ่าอินเดียนแดงทั้งหลายในสมัยก่อนที่คนขาวจะเข้าครอบครองแผ่นดินอเมริกานั้น พวกเขาจะชำนาญในการฟังสำเนียงเสียงสัตว์ป่าต่างๆได้อย่างแม่นยำ รู้ทิศทางของลมพัด เข้าใจถึงความลึกลับและมหัศจรรย์ของธรรมชาติทั้งหลาย แต่ในขณะเดียวกันพวกเขาก็ให้ความเคารพนอบน้อมต่อธรรมชาติ ดุจศิษย์เคารพครูบาอาจารย์ ธรรมชาติช่างยิ่งใหญ่นัก.. ในอ้อมกอดที่อบอุ่นของธรรมชาตินี้ มีทั้งการโอบกอดที่อบอุ่นทะนุถนอมในยามที่สงบเงียบ และการผลักโยนที่รุนแรงในยามที่กราดเกรี้ยว … Continue reading
คำพูด
เคยบ้างไหมคะ? ในยามที่เราตกอยู่ในห้วงแห่งทุกข์ตามลำพัง เมื่อมีใครสักคนให้คำพูดดีๆเพียงไม่กี่คำที่เป็นกำลังใจแก่เรา คำพูดเหล่านั้นก็สามารถทำให้วันที่มืดมัวสลัวลางนั้นกลายเป็นความสว่างไสวได้ในพริบตา และคนคนนั้นก็จะกลายเป็นเทวดาหรือนางฟ้าของเราไปในทันที คำพูดของคนเรามีพลังเป็นได้ทั้งบวกและลบ สุดแท้แต่ว่าคนพูดต้องการให้คนฟังรู้สึกอย่างไร เพราะฉะนั้นจึงมีคำสุภาษิตหลายชาติหลายภาษาที่ให้ข้อคิดเตือนใจเกี่ยวกับการพูด เช่นพวกฝรั่งเขามักจะเตือนลูกหลานในการใช้คำพูดเสมอว่า “If you have nothing nice to say, don’t say at all.” (ถ้าไม่มีสิ่งที่ดีจะพูด ก็อย่าพูดเลยจะดีกว่า) ใจความก็คล้ายๆกับสุภาษิตไทยโบราณของเราที่เตือนว่า ”พูดไปสองไพเบี้ย … Continue reading
Late Return
Att, my old friend, and I didn’t see each other for long time. Suddenly, I missed her very much. We were good friends for years and … Continue reading
