ลูกค้าบุฟเฟ่
บุฟเฟ่เป็นการขายอาหารที่จัดไว้หลากหลายชนิด โดยลูกค้าสามารถทานได้เต็มกำลังและเท่าที่ผนังกระเพาะจะสามารถยืดออกเต็มที่ เพื่อบรรจุอาหารได้ในมื้อนั้นอย่างเต็มพิกัด กินกันจนอิ่มพุงกางเป็นอึ่งอ่างในฤดูวางไข่ หรือจะตะกละกินกันจนอ้วกก็จ่ายค่าอาหารในราคาเดียวเท่านั้น คล้ายๆบัตรทองสามสิบบาทรักษาได้ทุกโรคอะไรทำนองนั้นล่ะค่ะ คือจะกินสามอย่างหรือสิบอย่าง หรือจะกินทุกๆอย่างที่เขาจัดวางไว้ก็ตามสบายเถิด กินให้ถึงใจพระเดชพระคุณ เขาคิดราคาเดียวเท่ากันเหมือนกันทั้งหมด ไม่มีการกำหนดเรื่องรูปร่างความผอมหรือความอ้วนของคนกินอีกด้วย ซึ่งทางร้านตั้งราคาไว้เลยว่าบุฟเฟ่มื้อนั้นต้องจ่ายอิ่มล่ะเท่าไหร่? ส่วนมากจะเป็นมื้อกลางวันเท่านั้น อาหารค่ำก็คิดอีกราคาหนึ่งซึ่งแพงกว่าตอนกลางวัน แต่ก็มีร้านอาหารบางแห่งใจถึงพอที่จะขายราคาบุฟเฟ่ตลอดวันด้วย ที่ว่าร้านใจถึงก็เพราะลูกค้าส่วนมากที่เข้ามาใช้บริการบุฟเฟ่มักจะมีหุ่นจะพอๆกับฮิปโปโป้หรือน้องๆปลาวาฬ แถมชอบมากันทีกลุ่มละสี่ห้าคน วันไหนมากันหลายๆกลุ่มวันนั้นเจ้าของร้านต้องเตรียมยาหม่องยาดมไว้เพียบเพื่อสูดดมฉมชื่นใจก่อนจะหมดแรงยืนแล้วเงยหน้ารำพึงถามฟ้าเหมือนกับตอนที่จิวยี่แค้นใจจนกระอักเลือด (เพราะโดนขงเบ้งเฉือดเฉือนด้วยคมวาจา) ว่า… “ฟ้าให้ข้ามาเปิดร้านบุฟเฟ่ ไฉนฟ้าจึงส่งแต่ฮิปโป้มาเข้าร้านข้าด้วยเล่า?” เพราะลูกค้าแต่ละคนกินเร็วและจุราวกับมีอ่างเก็บน้ำอยู่ในท้อง เดินเติมอาหารกันอย่างมีความสุข สุขในการกินที่มีอาหารให้เลือกละลานตา สุขในการจ่ายราคาเดียวแล้วกินได้เต็มกำลัง บางคนเติมจนล้นจานก็ดูเหมือนยังไม่สะใจ ถ้าไม่เกรงใจลูกค้าคนอื่นๆ พี่ท่านก็คงยกออกไปทุกถาดเลย บางคนเติมอาหารใส่จานเดียวจนล้นแล้วยังอุส่าห์เติมใส่จานที่สองถือกลับไปพร้อมๆกันด้วย … Continue reading
