เขียนถึง”เธอ”อีกครั้ง
คนดี… ร่างของเธอจากฉันไปนานแล้วในการสู้รบครั้งนั้น หากแต่ยังไม่นานพอที่จะลบเลือนเรื่องราวต่างๆไปจากความทรงจำของฉันได้เลย ฉันยังจำวันนั้นได้…วันที่ฉันได้รับข่าวร้ายจากเพื่อนของเธอ ดูเหมือนว่าโลกทั้งโลกหยุดนิ่งและเงียบงันในทันทีนับแต่วินาทีนั้น เงียบและวังเวง….หนาวสะท้านทะลวงลึกถึงก้นบึ้งแห่งหัวใจ แม้การจากไปของเธอนั้น…สง่างามเยี่ยงวีรบุรุษที่หาญกล้า แต่การจากลาของเธอ..ทำให้สายรุ้งสวยที่ทอประกายในโลกฝันของฉัน กลับกลายเป็นม่านหมอกแห่งน้ำตาที่หนาทึบตลอดมา…จนกระทั่งวินาทีนี้ ฉันจึงอยากเขียนถึงเธออีกครั้งเพื่อให้โลกรับรู้ว่า… เธอยังอยู่ในใจของฉันเสมอมาและตลอดไปอย่างไม่มีกำหนด
เรือบรรทุกฝัน
สุดคุ้งน้ำที่คดเคี้ยวเลี้ยวลด เจ้าของเรือลำน้อยบรรทุกความฝันอันงดงามมาเต็มเพียบ ด้วยมั่นหมายไปให้ถึงฝั่งฝันลิบๆโน้น วันเวลาที่พ้นผ่าน…ความฝันเริ่มหล่นหายไปกับสายน้ำด้วยความเผลอเรอ ความฝันหนึ่งหลุดไป…ยังเหลือความฝันอีกมากมายอยู่ในเรือ…ก็คงไม่เป็นไรนะ เผลอไผลไปกับความงามของสายน้ำและฟากฟ้า…และเริ่มเลอะเลือนกับวันเวลา เมื่อจวนเจียนจะถึงอีกฟากฝั่ง…. จึงรู้ว่าความฝันที่เคยเต็มลำเรือน้อย..ได้หลุดลอยหายไปจนหมดสิ้น… เหลือแต่เพียง…ความว่างเปล่า…ที่บรรจุไว้เต็มลำเรือ
