อาหารในวันที่เดียวดาย
เธอเป็นใคร? มาจากไหนกันหนอ? คงหิว คงเหนื่อย คงเมื่อยล้ากับการเดินทางอันยาวไกลที่ไร้จุดหมาย อยู่กับคืนและวันที่เคว้งคว้าง…ไร้ญาติขาดมิตรที่เคยมี…เดินทางทุกวัน…วันแล้ววันเล่า ไม่มีอาหารมื้อเช้า ไม่มีมื้อเที่ยง มีเพียงอาหารที่เก็บได้จากถังขยะมาประทังชีพไปวันๆ เจอะเจออาหารเวลาไหน นั่นแหละคือเวลาอาหารในมื้อนั้น เช้าสายบ่ายเที่ยงก็ช่างมัน…ขอเพียงแค่ได้กินเพื่อผ่านหนึ่งคืนหนึ่งวันก็พอแล้ว เพียงเพื่อต่อลมหายใจให้ยาวนานออกไปสักนิด…แม้ชีวิตจะอยู่อย่างเคว้งคว้าง..แต่ก็ยังมีคุณค่าของความเป็นมนุษย์ให้ได้ภาคภูมิใจ…เพราะอย่างน้อยชีวิตที่ยังเหลืออยู่นี้ อาจจะพอมีความหวังอะไรสักอย่างให้ได้ไขว่คว้ามาเป็นรางวัลแห่งความโดดเดี่ยวเดียวดายกับเขาบ้างหรอกน่า…
สมบัติที่เคยมี..เคยครอบครอง…เมื่อถึงเวลามันก็ไม่ใช่ของของเราอีกต่อไป…ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนความเป็นเจ้าของไปเรื่อย…ต่างขับเคี่ยวแย่งชิงกัน…ใครชนะก็เอาไป…ใครแพ้ก็หมดไป…หมดสิ้นไร้แม้ที่ทางจะซุกหัวนอน…ชีวิตเอ๋ย…เจ้าไม่เคยมีอะไรที่แน่นอนคงทนสักอย่างเดียว….
คนไทยไม่เคยลืมแผ่นดินเกิด
คนเขียน/คนดูแลทุกอย่างในBLOGนี้
รุ่งอรุณ ผลินธร (Rungaroon Plintron)ตัวอย่างงานเขียน
Our Translation Service Click: https://goo.gl/rWZzzm
DARE TO DREAM!
My Best Friends
My Beloved Friends
เพื่อนรัก
