ฉากชีวิต
การเดินทางไกลคือการเรียนรู้เพื่อเพิ่มประสพการณ์ชีวิตให้มีทัศนคติที่กว้างไกลขึ้น เพราะสิ่งได้พบเห็นในระหว่างทาง ย่อมแปลกแตกต่างไปจากที่เราได้เห็นอยู่จำเจทุกวี่ทุกวัน แม้เหนื่อยกายกับการเดินทาง แต่จิตใจกลับกระปรี้กระเปร่าเบิกบาน พร้อมหอบกลับบ้านด้วยข้อคิดต่างๆมากมาย บางสิ่งบางอย่างก็นำมาประยุกต์ใช้ได้กับตัวเราเองและคนรอบข้าง แต่ก็มีบางอย่างเหมือนกันที่เป็นความสะเทือนใจ ให้ตราตรึงในความทรงจำไม่รู้ลืม
ผู้เขียนได้ไปเที่ยวที่สวนสาธารณะเมืองซานดิเอโกก่อนเดินทางกลับมามินนิโซต้า เดินชมดอกไม้หลายหลากพันธุ์ทั้งไม้ดอกไม้ประดับจากประเทศในโซนร้อนโซนหนาว เห็นมีดอกกล้วยไม้ที่เป็นพันธุ์มาจากเมืองไทยด้วยแล้ว ก็ยิ่งดื่มด่ำกับความงามความอ่อนหวานอ่อนในสีสรรของดอกไม้เหล่านี้อย่างไม่รู้จักอิ่ม…
แต่ขณะที่กำลังหลงไหลในมนต์สะกดของมวลบุปผานานาชนิด ฉับพลันก็เหลือบไปเห็นผู้ชายฝรั่งคนหนึ่งซึ่งอยู่ในสภาพมอมแมม..ผมเผ้ายุ่งเหยิง เดินพูดพร่ำบ่นอะไรต่ออะไรอยู่ตามลำพัง กลิ่นของเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่บ่งบอกเลยว่ามันไม่เคยได้รับการซักฟอกมานานพอสมควร นอกจากนั้นท่าทางการเดินของเขาทำให้คนทั่วไปรู้ว่าชายคนนี้อยู่ในสภาพที่เพิ่งสร่างเมา และกลิ่นเหล้ายังโชยมาจากตัวเขา เขายิ้มทักทายอย่างไม่เก้อเขินกับทุกคนที่เดินผ่าน ในขณะที่หลายคนมองเขาด้วยสายตาที่เมินเฉยเย็นชา บางสายตาก็จ้องมองเขาอย่างสมเพทเวทนาและหยามหยัน เขาเดินสวนทางกับผู้เขียน พร้อมยิ้มกว้างทักทายราวกับเคยรู้จักกันมานานว่า…
“Hello! Lady. How are you? Do you have a good time here?”
ด้วยความที่เป็นคนไทยและไม่อยากให้เขาเก้อกับการทักทาย ผู้เขียนก็เลยตอบเขาไปอย่างสุภาพและเดินหลบทางให้เขาเดินไปอย่างสะดวก เขาเดินตรงไปที่บ่อซีเมนต์ซึ่งในบ่อมีน้ำพุเล็กๆที่ทำประดับไว้อย่างสวยงาม จากนั้นถลกขากางเกงขึ้นมาเหนือเข่าแล้วเดินลงไปในบ่อ ใช้มือทั้งสองข้างกอบเหรียญเงินต่างๆจากก้นบ่อ แล้วยัดเหรียญลงไปในกระเป๋ากางเกงทันที (เงินเหรียญเหล่านี้ มีคนที่มาเที่ยวที่สวนนี้ ได้โยนทิ้งไว้เพื่ออฐิษฐานและเสี่ยงโชคตามความเชื่อของฝรั่งผิวขาว) ผู้เขียนยืนมองเขาอยู่อย่างตกตะลึง เพราะยังไม่เคยเห็นใครมาเก็บเงินเหรียญอฐิษฐานแบบชายผู้นี้ เขาหันมามองพร้อมบอกผู้เขียนว่า
“I need money. I’m very hungry, and I don’t have food to eat.”
ผู้เขียนเพียงยิ้มให้เขาพร้อมเดินออกจากตรงนั้น ด้วยความรู้สึกหดหู่ใจ..คิดไปเองเรื่อยๆว่าบางทีชายคนนี้อาจจะมีปัญหาชีวิตมากมายจนกลายเป็นสภาพที่สิ้นไร้ไม้ตรอกแบบนี้ ซึ่งหากชีวิตมีข้อให้เลือกได้ เขาก็คงไม่ต้องการตกอยู่ในสภาพนี้หรอก ผู้เขียนคิดหันกลับไปเผื่อถ่ายรูปเขาไว้เป็นที่ระลึกในการเดินทางมาไกลและได้เห็นมุมหนึ่งของผู้คนที่ใช้ชีวิตอยู่อย่างอ้างว้างโดดเดี่ยว แต่พอเห็นเขากำลังเพลิดกับการกอบเหรียญเงินอยู่ในบ่อน้ำนั้น ผู้เขียนก็ต้องเลิกล้มความตั้งใจ
เพราะบางทีเขาคงไม่ต้องการให้โลกได้เห็นเขาในสภาพเช่นนี้ และภาพที่เห็นมันก็ไม่ใช่สิ่งที่น่าภาคภูมิใจอะไรเลย แต่เอาเถอะจะขอเก็บภาพความโดดเดี่ยวเดียวดายของเขาไว้ในความทรงจำของผู้เขียนตลอดไป เพื่อย้ำเตือนใจตัวเองเสมอว่าชีวิตนี้ไม่มีอะไรแน่นอนหรอกนะ ในโลกไม่มีความสวยงามที่สมบูรณ์แบบไปทุกด้าน มีความสุขซึ่งปะปนคลุกเคล้ากับความทุกข์ มีรอยยิ้มปะปนกับคราบน้ำตา มีความอิ่มสมบูรณ์คู่กับความหิวโหย…ในขณะที่เราได้มีโอกาสเดินผ่านเส้นทางที่สงบสวยงาม …ก็ยังมีอีกหลายผู้คนที่กำลังเดินอยู่บนเส้นทางที่เปลี่ยวเหงาและไร้จุดหมายดุจเดียวกับผู้ชายนิรนามในสวนดอกไม้ผู้หิวโหยคนนั้น….นี่แหละฉากชีวิตที่หลากหลาย
คนไทยไม่เคยลืมแผ่นดินเกิด
คนเขียน/คนดูแลทุกอย่างในBLOGนี้
รุ่งอรุณ ผลินธร (Rungaroon Plintron)ตัวอย่างงานเขียน
Our Translation Service Click: https://goo.gl/rWZzzm
DARE TO DREAM!
My Best Friends
My Beloved Friends
เพื่อนรัก
