วันนี้ถอนหายใจหลายสิบเฮือก หลังจากส่งรายงานภาคเรียนฤดูร้อน…ไชโย! ตอนนี้อยากทำอะไรดีนะ? เพราะเคยคิดอยากทำแต่ทำไม่ได้ในช่วงเรียน เพราะทุกๆวันมัวแต่รีบเร่งกับรายงานๆๆๆๆๆ เอ…หรือจะให้รางวัลตัวเองด้วยการนั่งตีลังกาแบบโยคะกินก๋วยเตี๋ยวราดหน้าทะเลสักสองสามกาละมังซักผ้าให้สะใจเลยเป็นไง? ฮืม…อย่าเพิ่งเลย หิวโหยมาตั้งแต่ชาติไหนกัน? จะกินก็นั่งกินแบบปกติเถอะเจ้าประคุณเอ๋ย ทุกวันนี้อุณหภูมิของโลกร้อนก็พออยู่แล้ว เอ๊ะ!มันเกี่ยวอะไรกับโลกร้อนด้วยล่ะ?
แต่ก็โล่งใจไปทีสินะเรา เพราะไม่ต้องอดหลับอดนอนกับการอ่านค้นคว้าหาแหล่งอ้างอิงจากหนังสือกองโตนั้นอีกแล้ว เอ..คิดอย่างนั้นไม่ได้สินะ…เพราะการทำงานทุกอย่าง จะคิดเพียงแค่ทำเพื่อเสร็จสิ้นหน้าที่แล้วก็จบนั้น มันก็ไม่มีความหมายอะไรเลย ต้องเอาสิ่งที่เรียนรู้มาใช้ให้เป็นประโยชน์กับชีวิตประจำวันและเผื่อแผ่ประโยชน์ให้เพื่อนมนุษย์ด้วยกันสิ ถึงจะคุ้มค่ากับเวลาที่ทุ่มเทไปกับการเรียน
การศึกษาหาความรู้ของคนเรานั้นไม่มีวันจบสิ้นหรอก เพราะตลอดชีวิตของคนมีการเรียนรู้ตลอดเวลา แทบทุกลมหายใจเข้าออกก็ว่าได้ โดยเฉพาะการเรียนรู้จิตใจตัวเอง เพื่อมีกำลังใจอยู่ต่อสู้กับชีวิตประจำวันนั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย บางคนมัวแต่ตั้งอกตั้งใจไปเรียนรู้เรื่องคนอื่นและสิ่งอื่นๆที่อยู่ไกลตัว รู้ไปซะทุกเรื่องไม่ว่าเรื่องอะไรของใครในโลกนี้หรือเรื่องนอกจักรวาล แต่กลับไม่รู้จิตใจของตัวเองทั้งๆที่อยู่ในร่างกายตัวเองนั่นแหละ แถมยังอยู่กับตัวเองอย่างคนแปลกหน้าตลอดเวลา บางคนยังมีการประกาศอีกด้วยว่าตลอดเวลาที่มีชีวิตอยู่ผ่านมายังตามหาตัวเองไม่พบเลย…เพราะมัวแต่ไปค้นพบเรื่องราวและรายละเอียดทุกซอกทุกมุมของคนอื่นๆ
เฮ้อ!กลุ้มแทนจัง จนป่านนี้ยังไม่เคยพบตัวเองอีก แล้วที่ส่องกระจกมองหน้าตัวเองทุกๆวันก็คงถามเงาตัวเองสินะว่านี่มันใครกันหว่า…ยิ่งมองยิ่งไม่รู้จัก แต่ดันมามองกันอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน บางคนงานสังคมเยอะมาก จนไม่มีเวลาให้กับครอบครัว กว่าจะมีเวลาให้กับครอบครัวก็ไม่มีครอบครัวเหลือให้ใช้เวลาด้วยอีกแล้ว…เหลือเพียงตัวเองที่ต้องนั่งรำพึงรำพันอย่างเดียวดายว่า เสียดายวันเวลาที่ผ่านมาและกาลเวลาที่ผ่านไป เพราะไม่ได้เรียนรู้อะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับตัวของตัวเอง