บันทึกถึง”คุณตุ๊กแกแก่”
เดือนมีนาคมอากาศทางเมืองไทยคงเริ่มร้อนแล้วสินะ ห้ามถามนะว่าที่มินนิโซต้าเป็นอย่างไรบ้าง? เพราะจนป่านนี้ยังต้องใส่เสื้อผ้าหนาๆหลายชั้น ความหนาของเสื้อทำให้ดูพองกลม ดูประหนึ่งดั่งตัวเห็บใส่เสื้อจะเตรียมไปยานอวกาศ แถมเมื่อวานหิมะตกโปรยปรายขาวโพลนเต็มถนน…หนาวได้หนาวดีหนาวตลอดปีและหนาวตลอดไปนั่นแหละ ตราบใดที่แกนของโลกยังไม่เปลี่ยนทิศทางการหมุน มินนิโซต้าก็จะดำรงคงไว้ซึ่งความหนาวเช่นนี้แหละ บ่นไปทำไมมี อยู่มาหลายปีจะบ่นตอนนี้ทำไมกัน(วะ)?
มีคนถามว่าเดือนก่อนๆทำไมเขียนแต่เรื่องไทชีล้วนๆ? อ้าว!ก็ไปเรียนไทชีนี่นา จะให้มีเรื่องบาสเกตบอลมาเขียนได้ไงเจ้าคะ? เดือนนี้ก็เลยต้องแฉลบออกนอกเรื่องไทชี ทั้งๆที่มีเรื่องจะเขียนอีก แต่เก็บไว้ก่อนดีกว่าค่ะ เอาไว้ให้เผลอๆก่อนก็จะย้อนกลับมาไทชีใหม่ อิ..อิ..อิ (ขอยืมการหัวเราะของวัยรุ่นออนไลน์มาใช้สักหน่อย เพราะเสียงหัวเราะประหลาดดี)
ช่วงนี้พยายามตั้งสติอารมณ์ข่มใจไม่ให้ความหงุดหงิดเล่นงาน โดยเฉพาะเมื่อวานคุณ”ตุ๊กแกแก่” (นามสมมุติและนางเอกของเรื่องในวันนี้) แกมักชอบกวนโทษะเสมอ ทั้งๆที่ไม่ใช่บอสตัวจริงสักหน่อย แต่ชอบมาเบ่งศักดาวางอำนาจกับคนหน้าใหม่ๆมั่วไปหมดล่ะค่ะ แกชอบชี้นิ้วสั่งงานคนเรื่อยเปื่อย สักวันเถอะจะเอาปังตอมาสับนิ้วชี้ผอมๆเหี่ยวๆของแกให้เหมือนสับตีนไก่เลย คงถือว่าตัวเองอยู่นานกว่าใคร ก็เลยลืมไปว่าคนอื่นเขาก็มีมันสมองคิดเหมือนกัน ไม่จำเป็นที่ยัยตุ๊กแกแก่ต้องมาคิดแทนให้หรอก เหมือนอย่างที่เพลงของตั๊กแตนเขาร้องว่า”ไม่ใช่แฟนทำแทนไม่ได้” นี่ก็เหมือนกัน คุณตุ๊กแกแก่ไม่ใช่บอส ไม่ต้องมาสอดสั่งงานแทนหรอกน่า
มีคนถามผู้เขียนว่าชื่ออื่นๆมีตั้งหมื่นตั้งแสนชื่อทำไมไม่เลือก แต่ทำไมถึงเลือกชื่อ”ตุ๊กแกแก่”ให้? คืองี้ ตอนแรกว่าจะให้ชื่อ”จิ้งจกแก่”เพราะเหมาะกับใบหน้าแหลมๆของแก ซึ่งดูแล้วเหมือนจิ้งจกชะโงกหน้า แต่บังเอิญเสียงของแกแหบๆคล้ายเสียงร้องของตุ๊กแกที่บ้านเมืองไทย เมื่อพิจารณาไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้ว ศาลจึงลงความเห็น เอ๊ย!ผู้เขียนจึงลงความเห็นว่าชื่อตุ๊กแกแก่นี่แหละเหมาะสมกับบุคคลิคของผู้หญิงคนนี้ที่สุด แม้แกจะเป็นฝรั่ง แต่ก็สามารถเป็นคุณตุ๊กแกแก่ได้โดยไม่ต้องรอการขอลิขสิทธิ์จากใคร เฮ้อ…เหนื่อยกับการท้าวความเป็นมาของคุณตุ๊กแก่นี้จัง เลยต้องมาบันทึกไว้ที่นี่ ถ้ามีใครถามอีกก็จะได้ให้มาอ่านเอง ไม่ต้องเมื่อยปากพูดซ้ำเนื้อความเดิมๆอีก
เดินผ่านห้องคุณตุ๊กแกแก่ทีไร หูตาแกไวซะจริงๆยิ่งกว่าสายตาเหยื่อจับเหยี่ยวซะอีก แกจะทำปากผะงาบๆแบบตุ๊กแกที่กำลังจะงับตัวแมลง ส่งเสียงแหบๆบอกให้แวะไปช่วยอะไรต่ออะไรที่ห้องแกเสมอ ไอ้งานก็ไม่เห็นมีอะไร กะอีแค่จัดแฟ้มเข้าที่ก็ต้องเรียกคนไปช่วย อยากจะบอกแกจังว่า คุณยายตุ๊กแกแก่เจ้าคะ สมัยนี้เขาเก็บข้อมูลต่างๆในแผ่นซีดีกันแล้ว ไอ้แฟ้มทั้งหลายนั้นเอาไปเก็บในพิพิธภันฑ์ของเก่าให้ลูกหลานไว้ดูต่างหน้าตอนที่คุณยายเดินทางไปเกิดใหม่จะดีกว่าไหมคะ?
สันนิษฐานว่าชาติก่อนเราคงเคยเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันมา ชาตินี้เลยเขม่นหน้าไม่ถูกชะตากันตั้งแต่แรกเห็น แต่ถ้ามองดีๆและมองลึกๆลงไป ผู้เขียนก็รู้สึกสงสารคุณตุ๊กแกแก่นิดๆ เพราะดูเหมือนแกจะมีโลกส่วนตัวที่โดดเดี่ยวพอสมควร บางทีที่แกชอบวางอำนาจกับใครต่อใครนั้นก็เพื่อปิดบังความรู้สึกอันโดดเดี่ยวของแกก็เป็นได้นะคะ จบรายงานข่าวเรื่องคุณตุ๊กแกแก่เท่านี้ก่อนค่ะ
2 comments on “บันทึกถึง”คุณตุ๊กแกแก่””
Leave a Reply
คนไทยไม่เคยลืมแผ่นดินเกิด
คนเขียน/คนดูแลทุกอย่างในBLOGนี้
รุ่งอรุณ ผลินธร (Rungaroon Plintron)ตัวอย่างงานเขียน
Our Translation Service Click: https://goo.gl/rWZzzm
DARE TO DREAM!
My Best Friends
My Beloved Friends
เพื่อนรัก
สวัสดีค่ะ พอดีเข้ามาอ่านบล๊อกของคุณ คุณอยู่ที่มินนิโซต้าหรอค่ะ
พอดีปีหน้าเดือนกุมภาจะไปเรียนที่นั่น ก้เลยอยากจะรู้จักเพื่อนที่เป็นคนไทยที่อยู่ที่นั่นบ้าง
เพราะรุสึกว่าที่นั่นไม่ค่อยมีคนไทย แหะๆ
ยินดีที่ได้รุจักนะค่ะ
สวัสดีค่ะคุณเป้ย
ยินดีที่ได้รู้จัก และมินนิโซต้ายินดีต้อนรับคุณค่ะ ไปถึงเมื่อไหร่ส่งข่าวบอกด้วยนะคะ คุณเป้ยไปเรียนที่เมืองอะไรคะ?
หรือว่าที่ U. ST.PAUL? มีเวลาว่างก็แวะเวียนมาที่Blogอีกนะคะ :}