ยังคิดถึงเสมอมา…และตลอดไป
แม้เวลาผ่านมานาน…นานหลายปีแล้วสินะ ภาพต่างๆในอดีตเหล่านั้นยังกระจ่างชัดในความทรงจำของฉันเสมอมา ฉันปั่นจักรยานไปโรงเรียนทุกวัน ก่อนจะถึงโรงเรียนต้องปั่นขึ้นเนินสูงและต้องผ่านวิทยาลัยของคุณด้วย กว่าจะพ้นเนินช่วงนั้นได้ แทบน่องหลุด มีวันหนึ่งขณะที่ฉันพยายามปั่นแข่งกับเพื่อนขึ้นเนินมาด้วยกัน มีเสียงปรบมือและเสียงเชียร์ลอยมาจากกลุ่มนักศึกษาชาย อาจจะด้วยความสนุกคึกคะนองตามประสาวัยซ่าส์ฉันได้ยินเสียงใครคนหนึ่งในกลุ่มนั้นตะโกนถาม “ให้ผมช่วยเข็นท้ายจักรยานไหมครับ?” แต่ฉันไม่สนใจและไม่กล้าหันมองเพราะกำลังหอบซี่โครงบานกับการถีบจักรยานต้านลมหนาวขึ้นเนิน แล้วมีเสียงกระแอมกระไอตามมาอีก “อะแอ้ม! อะแอ้ม! อะแอ้ม! ระวังน่องสวยๆจะโป่งเหมือนน่องสามล้อนะครับ เอ้า! อึ๊บ! อึ๊บ!อึ๊บ! อีกนิดครับ น่านยังไง เก่งจังครับ โอ้โฮ! ปั่นฉิวๆเลย เอ้า!ตบมือหน่อย” เสียงตบมือเกรียวกราว เสียงเป่าปาก และเสียงหัวเราะชอบใจจากกลุ่มของคุณดังอย่างกวนประสาท … Continue reading
