จากจุดเริ่มต้นถึงปลายทาง…
การเดินทางในชีวิตคนเรา เริ่มจากจุดของการแสวงหา…หาในสิ่งที่ตัวเองใฝ่ฝัน…หาในสิ่งที่ตัวเองปรารถนา… หาในสิ่งที่ตัวเองอยากได้มาครอบครอง…หาในสิ่งที่ตัวเองอยากเป็น…และหาในสิ่งที่ตัวเองคิดว่ามันคือความยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งชีวิตที่ต้องมี..ต้องเป็น..และต้องได้ ทว่า..เส้นทางชีวิตของแต่ละคนมีความยาวไม่เท่ากัน แม้ว่าเวลาของแต่ละคนมีชั่วโมงที่เท่ากันในแต่ละวันคือยี่สิบสี่ชั่วโมง แต่การใช้เวลาของแต่ละคนไม่เหมือนกัน บางคนเร่งรีบไปกับทุกวินาทีที่ผ่านไป แต่บางคนยังล่าช้าเลื่อนลอยกับการใช้เวลาด้วยความหลงผิดคิดว่าเวลาของเขายังมีอยู่อีกมากมายนัก จะรีบเร่งไปทำไมนักหนา? ผลัดผ่อนกับตัวเองเสมอว่ารอถึงวันนั้น วันโน้น หรือเมื่อไหร่ค่อยทำก็ได้ แต่เมื่อถึงเวลาจริงๆก็ผลักออกไปอีกแบบเรื่อยเปื่อย ในขณะที่บางคนใช้เวลาด้วยการวางแผนชีวิตในแต่ละโมงยามที่ผ่านไปว่าต้องทำอะไรให้แล้วเสร็จบ้าง? จะพักผ่อนเมื่อไหร่? จะเดินทางท่องเที่ยวตอนไหน? ทุกอย่างล้วนมีกำหนดการณ์และเป้าหมายให้ทำอย่างระมัดระวัง แต่บางครั้งไม่วายที่จะก้าวพลาด เพราะบางทีปัญหาอื่นๆเข้ามาขัดจังหวะก่อนที่ภาระกิจต่างๆจะเสร็จทันเวลา อาจต้องล่าช้าจากหมายกำหนดการณ์ที่วางไว้ แต่ไม่ว่าจะใช้เวลาของชีวิตแบบไหนก็ตาม เคยมีใครสักคนไหมที่หยุดพิจารณาว่า เมื่อถึงเวลาสุดท้ายของชีวิตมาถึง ทุกคนก็ต้องวางลง…วางทุกอย่างในวันสุดท้ายของลมหายใจนั่นเอง บทสรุปของชีวิตแต่ละคนต่างกันและไม่ซ้ำกัน บางคนทิ้งร่องรอยให้คนที่อยู่ข้างหลังสร้างสรรค์ต่อไป บางคนทิ้งความอัปยศอดสูให้คนในวงศ์ตระกูลต้องเศร้าใจ … Continue reading
