คืนวันเก่าๆของป้าจร
ผู้เขียนเคยคิดสงสัยมานานแล้วว่า ผู้สูงอายุหลายๆคนที่มีชีวิตอยู่ตามลำพังรอลูกหลานกลับมาเยี่ยมนั้นต้องผ่านคืนวันที่เงียบเหงาโดดเดี่ยวมาได้อย่างไรหนอ? มีหลายคนนะคะที่อายุยังไม่มากเลยเจอแค่คำว่า”เหงา”โผล่เข้ามาเยี่ยมหน่อยเดียว มันก็มีอานุภาพพอที่จะทำลายล้างกำลังใจให้เหือดหายไปในวินาทีนั้นเลย แล้วผู้สูงอายุที่ต้องอยู่โดยไม่มีใครมาคอยไถ่ถามความทุกข์สุขเล่า? ท่านเหล่านั้นต้องจมปลักกับความเหงาอย่างนั้นนับแรมเดือนแรมปี เหตุใดท่านจึงสามารถผ่านพ้นมาได้อย่างเด็ดเดี่ยว? หลายคนมองความชราภาพเป็นเพียงแค่สิ่งมีชีวิตที่ต้องทนอยู่หรืออยู่ทนเท่านั้นเองหรือ? ย้อนกลับไปในความทรงจำที่ยังกระจ่างชัดเสมอ ภาพของป้าจร หญิงชราวัยแปดสิบกว่า … Continue reading