ไดอารี่ที่รัก
หลังจากหมกตัวอยู่กับกองหนังสือทำรายงานอย่างชนิดที่เรียกว่าลืมเวลา ลืมทุกอย่าง และเลยเถิดจนกระทั่งลืมแม้กระทั่งชื่ออาจารย์ที่จะต้องเอารายงานไปส่งอีกด้วย (อะแอ้ม… เจ้าหน้าที่การเงินที่รัก… ตัวเลขบนเช็คที่ต้องจ่ายให้ผู้เขียนนั้น ยังไม่ลืมนะ เพราะฉะนั้นอย่าฉวยโอกาสเขียนจำนวนให้ผิดและน้อยลงเหมือนคราวก่อนล่ะ) เพิ่งได้โอกาสทำความสะอาดที่นอนให้เจ้าหมาแมวที่บ้าน …เจ้าหญิงครางหงิงๆหงังๆ เพราะถูกดึงตัวอ้วนๆกลมๆออกมาจากที่นอนอุ่นๆที่กำลังหลับสบายๆ ส่วนเจ้าส้มตำไม่พูดไม่ร้องไม่อะไรทั้งนั้น แต่นั่งฉี่ราดให้เห็นๆเลย แถมทำปากแบบยิ้มหวานๆอีกด้วย เลยได้ออกกำลังกันอุตลุต เพราะเจ้าส้มตำไม่ยอมออกจากที่นอนที่เปียกโชก…มันอะไรกันนักหนาล่ะเนี่ย? แต่ละตัวปรับเปลี่ยนนิสัยเป็นหมาในเมืองไปหมดแล้ว โดนความหนาวนิดๆหน่อยๆก็สะดุ้ง ฮึ่ม..เดี๋ยวส่งไปโรงงานลูกชิ้นที่เวียตนามซะเลยเป็นไง? คงได้ลูกชิ้นตัวละหลายโลเชียว เมื่อวานมีคนที่ไม่เคยรู้จักโทรศัพท์มาสามครั้ง ครั้งแรกพอรับสาย คุณท่านก็รัวลิ้นเหมือนข้าวตอกแตก ยังไม่ทันรู้เหนือรู้ใต้เลยว่าโทรมาทำไม? และเพื่ออะไร? จับใจความอย่างเดียวเรื่องทำประกันเกี่ยวกับรถ เอ๊ะ!รู้ได้ไง(วะ)ว่าผู้เขียนมีรถยี่ห้ออะไร? ดูเหมือนคุณเซลแมนท่านนั้นกำลัง”แตกฟอง” กับการพูดๆๆๆ … Continue reading
วันว่างที่ยุ่งๆ
เขียนในบ่ายของวันแดดร้อนและลมแรง… วันนี้ได้พักหนึ่งวัน หลังจากเคร่งเครียดกับภาระกิจต่างๆประจำวันมาตลอดสัปดาห์ หลับตาฝันถึงบรรยากาศประเทศภูฐานโน่นแน่ะ ได้ไอเดียมาจากการอ่านข้อมูลออนไลน์ ก็เลยอยากไปอยู่ที่นั่นจัง หรือถ้ารัฐบาลภูฐานไม่อนุญาตให้อยู่ ก็แค่ขอไปยืนหน้าแหลมๆเกาะรั้วมองๆเมียงๆอยู่ข้างๆประเทศก็ยังดีนา… ลืมตาตื่นอีกที…มาพบตัวเองนั่งอยู่ที่นี่ ซึ่งตอนแรกตาฝาดไป เห็นเป็นฝูงปลาวาฬเวียนว่ายอยู่รอบข้าง ขยี้ตาอีกที…อ้าว…กลับไม่ใช่ปลาวาฬดังที่เข้าใจ แต่เป็นลูกค้าฝรั่งหลายสิบคนที่แบกน้ำหนักระดับพี่ๆน้องๆของนักมวยซูโม่เข้ามาในร้านอาหารจีนแบบบุฟเฟ่ แต่ละคนถือจานมาตักอาหารกันแบบพูนๆและล้นๆจานกันทั้งนั้น ไหนๆจ่ายเงินแล้วนี่หว่า คุณปลาวาฬ เอ๊ย! ท่านลูกค้าเหล่านี้ก็ขอตักอาหารกันให้เต็มที่ซะหน่อยเถอะ ผู้เขียนแอบเหลือบมองและสังเกตเห็นดูท่าท่าเจ้าของร้านซึ่งเป็นเพื่อนคนจีนที่รู้จักกันมานาน ก็เข้าใจความรู้สึกจากสีหน้าและแววตาที่ออกจะเครียดๆและอึดอัด เพราะปริมาณอาหารที่ลูกค้าตักใส่จานกับจำนวนเงินค่าบริการไม่ค่อยสมดุลย์กันเลย ดูสิกุ้งตัวใหญ่ๆ หมู เนื้อ ไก่ อีกเพียบ( นี่ถ้าเอากะละมังมาจากบ้านได้ล่ะก็ ลูกค้าเหล่านี้คงขนกันมาหอบใหญ่ตักใส่กันสนุกไปเลย ) เห็นเพื่อนยืนมองตาปริบๆ ยิ้มแบบปูเลี่ยนๆชอบกล คงพูดไม่ออกบอกอะไรไม่ได้ … Continue reading
