ฉากชีวิต
การเดินทางไกลคือการเรียนรู้เพื่อเพิ่มประสพการณ์ชีวิตให้มีทัศนคติที่กว้างไกลขึ้น เพราะสิ่งได้พบเห็นในระหว่างทาง ย่อมแปลกแตกต่างไปจากที่เราได้เห็นอยู่จำเจทุกวี่ทุกวัน แม้เหนื่อยกายกับการเดินทาง แต่จิตใจกลับกระปรี้กระเปร่าเบิกบาน พร้อมหอบกลับบ้านด้วยข้อคิดต่างๆมากมาย บางสิ่งบางอย่างก็นำมาประยุกต์ใช้ได้กับตัวเราเองและคนรอบข้าง แต่ก็มีบางอย่างเหมือนกันที่เป็นความสะเทือนใจ ให้ตราตรึงในความทรงจำไม่รู้ลืม ผู้เขียนได้ไปเที่ยวที่สวนสาธารณะเมืองซานดิเอโกก่อนเดินทางกลับมามินนิโซต้า เดินชมดอกไม้หลายหลากพันธุ์ทั้งไม้ดอกไม้ประดับจากประเทศในโซนร้อนโซนหนาว เห็นมีดอกกล้วยไม้ที่เป็นพันธุ์มาจากเมืองไทยด้วยแล้ว ก็ยิ่งดื่มด่ำกับความงามความอ่อนหวานอ่อนในสีสรรของดอกไม้เหล่านี้อย่างไม่รู้จักอิ่ม… แต่ขณะที่กำลังหลงไหลในมนต์สะกดของมวลบุปผานานาชนิด ฉับพลันก็เหลือบไปเห็นผู้ชายฝรั่งคนหนึ่งซึ่งอยู่ในสภาพมอมแมม..ผมเผ้ายุ่งเหยิง เดินพูดพร่ำบ่นอะไรต่ออะไรอยู่ตามลำพัง กลิ่นของเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่บ่งบอกเลยว่ามันไม่เคยได้รับการซักฟอกมานานพอสมควร นอกจากนั้นท่าทางการเดินของเขาทำให้คนทั่วไปรู้ว่าชายคนนี้อยู่ในสภาพที่เพิ่งสร่างเมา และกลิ่นเหล้ายังโชยมาจากตัวเขา เขายิ้มทักทายอย่างไม่เก้อเขินกับทุกคนที่เดินผ่าน ในขณะที่หลายคนมองเขาด้วยสายตาที่เมินเฉยเย็นชา บางสายตาก็จ้องมองเขาอย่างสมเพทเวทนาและหยามหยัน เขาเดินสวนทางกับผู้เขียน พร้อมยิ้มกว้างทักทายราวกับเคยรู้จักกันมานานว่า… … Continue reading
